HET BEGIN...……  elk verhaal heeft een begin.

Bij een sprookje start het meestal   "Er was eens".

Misschien was Vic zijn verhaal ook wel een sprookje in het begin.

Hij kwam uit een warm nest en ging naar mensen die lang op hem wachtten en de intentie hadden om goed voor hem te zorgen.

Toen maakten we op de vzw voor het eerst kennis met Vic.

Eén van zijn vroegere baasjes volgde hier een onderwijsflankerend traject in 2018 en bracht puppie Vic eens een keertje mee naar de vzw.

Dat was de eerste keer dat Vic in ons leven kwam.

Op het einde van het schooljaar kwam er ook een einde aan het onderwijsflankerende traject.

Er werd afscheid genomen , de jongere gaat dan zijn eigen weg.

Tot medio maart 2019 we gecontacteerd werden door de baasjes.

Het ging niet goed met Vic.

Ze vroegen hulp om hem bij een dierenarts te krijgen.

Na het inwinnen van meer informatie vallen we van de ene verbazing in de andere.

Vic was ziek geworden en verbleef 5 dagen bij een dierenarts in de stad.

Voor het WE stelde deze dat Vic weer aan de beterhand was, hoewel zijn koorts moeilijk onder controle te krijgen was en hij nog niet op en top at.

Vic mocht naar huis en de baasjes kregen een rekening mee van 800€ nadat Vic 5 dagen bij de dierenarts had verbleven, wat onderzoeken onderging en er ook operatief gekeken werd of hij geen obstructie had.

Zelf namen we contact op met deze dierenarts die ons aan de telefoon stelde dat bij terugkeer naar huis Vic in voldoende goede conditie was.

Indien hij nu opnieuw er zo slecht aan toe was dan zijn het de baasjes die hem zodanig verwaarlozen.

De dierenarts opperde zelfs dat Vic dan best kon ingeslapen worden aangezien er al voldoende verwaarloosde honden in het asiel vertoeven.

Alvorens in die denkpiste mee te gaan , wilden we toch zelf vast stellen wat er aan de hand was en desgevallend een bijkomend advies inwinnen.

We brachten Vic naar onze dierenarts voor huisdieren dr. Sylvie Toye.

Vic was in shock. Het was niet zeker of hij de volgende dag nog halen zou.

Maar hij deed het.

Hij had geen kracht meer om zelfstandig te eten.

Voedsel werd hem via een spuitje toegediend.

We gingen elke dag zo veel als mogelijk helpen.

Vic verbleef er 10 dagen op intensieve zorgen.

Maar hij deed het.

De diagnose was toen nog niet duidelijk.

Wel werd vastgesteld dat bij vermindering of stopzetting van cortisone hij gauw een terugval kreeg.

Cortisone en een stevige antibiotica-cocktail hielpen hem met zijn strijd om in leven te blijven.

Maar hij deed het.

De vorige baasjes stonden Vic aan ons af.

Behalve ons te contacteren , wel veel te laat maar toch in een poging hem te redden,  was dat het beste wat ze doen konden.

Wat  was er fout gelopen ?

Het antwoord lijkt nu erg eenvoudig, doch niet minder pijnlijk.

De baasjes van Vic besloten om uit elkaar te gaan.

Vic werd ziek en het was niet duidelijk wie voor hem zou zorgen.

Bij de vorige dierenarts werd Vic weer huiswaarts gestuurd , doch helemaal stabiel was hij niet.

Vic werd zieker en zieker..... verbleef dan bij het ene baasje , dan weer bij het andere.... tot wij gecontacteerd werden.

Een triest verhaal waarbij  we uit respect voor onze pantouffeljongere van bij aanvang besloten hier niet verder over te communiceren.

Daar houden we ons ook aan.

Er kwam met vallen en opstaan wat beterschap.  Vic deed moeite om te eten en te drinken.

Doorligwonden werden een eerste keer gehecht.

Hij kon al enkele meters buiten stappen in de tuin van de dierenarts.

Met tranen in de ogen liet het dierenartsenteam hem naar onze vzw vertrekken.

Vic werd in een noodkamertje geïnstalleerd.

Meermaals per dag werd zijn koorts gemeten, de hoeveelheid voeding dat hij at genoteerd, hoe vaak hij buiten ging werd bijgehouden alsook zijn algemene conditie.

De eerste dagen werd er dagelijks een verslag hiervan naar de dierenarts door gestuurd.

Vic ging ook wekelijks op weegcontrole.

Doorligwonden kwamen weer open te gapen, niet verwonderlijk daar in het begin zijn bot gewoon zichtbaar was. Er was onvoldoende weefsel om degelijk te kunnen hechten.

Alles leek positief te evolueren....tot hij plots een soort van epilepsie-aanval kreeg.

De diagnose werd gesteld.

Over de oorzaak van de ziekte is weinig geweten.

Wat we wel weten is dat een langdurige cortisone behandeling nodig zal zijn.

Op dat moment is de toekomst van Vic nog onzeker.

We beloofden aan Vic om er voor hem te zijn en dan een goed gezin voor hem te zoeken.

We startten een crowdfunding op en kregen hierbij hulp van dierenvriend én Laatste Nieuws journaliste Vanessa Dekeyser.

Een STROOM AAN  SOLIDARITEIT kwam op gang.

Uit alle hoeken van het land kwam er reactie, zelfs vanuit het buitenland.

Doch, ook daar waren af en toe donkere hoekjes aan.

Mensen zagen via sociale media de oproep. Zonder ons echt te kennen groeide binnen "de beauceron-bende" de ongerustheid. Er werden zelfs verhalen verspreid dat we Vic lieten afzien en enkel in leven hielden om geld in te zamelen.

De mensen die dit dachten namen geen contact met ons op.

We vernamen het nadat we zagen dat er allerhande tags kwamen op onze facebookpost en we besloten dan zelf de koe bij de hoorns te vatten.

Het was ergens wel ontmoedigend voor ons.

We hadden al zo veel tijd in de zorg van Vic gestoken. We stonden dag en nacht paraat voor deze kerel.

Wie kon zo een onzin vertellen zonder te weten hoe de vork aan de steel zat.

Eigenlijk hadden we geen energie en geen tijd om dit verder uit te pluizen.

Het zegt veel over mensen die zo maar veroordelen via sociale media.

Het positieve van dit verhaal is dat we nieuwe mensen leerden kennen , die zich op hun manier mee achter de crowdfunding hebben gezet. Zoals het team van Philou and Friends, we houden er  fijne vrienden aan over.

We richtten ons liever op het positieve....die prachtige stroom van solidariteit.

Acties werden op touw gezet.

Dat was hartverwarmend en gaf ons de moed om door te gaan, samen met Vic.

DANK JULLIE WEL ALLEMAAL  

We vierden Vic zijn EERSTE VERJAARDAG in stijl.

Hij was erg trots toen.

Langzaam maar zeker ging het beter.

Met de nodige tegenslagen onderweg.... zoals een drugreactie op de antibiotica.... en groeipijnen..... doorligwonden die weer open gaan....

De medicatie voor het ene , vertraagt de genezing van het andere.

Het is een verhaal geworden van keuzes maken, evenwicht zoeken, opvolgen en evalueren …  en weer herstarten als het moet.

Vic kreeg een heel team rond zich waaronder zijn eigen dogsitters.

Dejlan, Daniëlla en Ivan waren steeds trouw op post.

Het gaf ons wat ademruimte , tijd voor wat anders of voor ontspannende babbels tussendoor.

Jullie maken voor altijd deel uit van de Vic-family.

Ook de eigen vrijwilligers van de vzw zijn allen erg begaan met Vic, de jongeren die hier komen Pantouffelen, de kinderen die aan activiteiten deel nemen.....  Het is dan ook "onze Vic".

Onze Vic.

Er kwam een dag dat we besloten dat Vic niet meer weg zou gaan uit de vzw.

Een dag dat we besloten dat we hem zelf een forever home zullen schenken, dat hij deel mag uitmaken van onze roedel.

Vic heeft vele VRIENDEN nu. 

Vele mensen leven met hem mee en volgen zijn dagelijkse avonturen op onze facebookpagina.

Hij eet goed, slaapt, snurkt, speelt af en toe al eens een keertje.... en is erg snel moe.

Twee weken geleden ging het weer even mis met Vic.

De cortisone werd te snel achtereenvolgend afgebouwd om de doorligwonden meer kans op genezing te geven.... maar meteen kwam een koortsduiveltje weer te voorschijn en verliepen opstaan en stappen een hele portie moeizamer.

Hij krijgt nu,  4 maanden nadat hij aan ons werd afgestaan, opnieuw de startdosis aan cortisone.

Soms lijkt het alsof alles OK is  nu.

We beloven hem een thuis op de vzw.

Hij krijgt de nodige zorgen.

En toch..... telkens wanneer hij "crasht" slaat de angst ons om het hart.

Gaat hij alsnog opgeven ?

Wat kunnen we nog meer doen zonder ons te verliezen in eindeloze onderzoeken?

De doorligwonden worden nog dagelijks verzorgd tot ze volledig dicht groeien.

De spieropbouw moet nog starten, aquatherapie zou super zijn maar kan helaas niet zolang zijn doorligwonden niet voldoende genezen zijn.

En dan kijken we samen met hem naar de grassprietjes en fladderende vlindertjes...…  hij leeft , geniet , is blij, hij geeft niet op.

Dankzij onze zorg en jullie steun,  staat hij er , van dag op dag, stap na stap en nog een hele weg te gaan.

Maart 2020, Vic viert zijn 2de verjaardag bij ons en weegt inmiddels rond de 40kg.

De doorligwonden zijn allen dicht. Dat is super want, hierdoor kon in februari fysiotherapie opgestart worden.

Vic blijft desondanks pijnsignalen geven en helaas moeten we concluderen dat hij nog niet genezen is.

Begin april 2020 zijn we gestart met bijkomende onderzoeken (röntgenfoto's, nieuwe bloedonderzoeken,  gewrichtspuncties en beenmergpunctie).

Op basis van deze resultaten zal de zorg voor Vic nog meer op zijn huidige gezondheidstoestand afgestemd kunnen worden.

De resultaten van de bijkomende onderzoeken leverden geen doorslaggevende informatie op , doch merken we dat zijn algemene gezondheidstoestand achteruit gaan.

Half april 2020 heeft Vic een herval, de cortisonedosis wordt stevig verhoogd en we zien dat hierdoor zijn toestand meteen verbetert.  Om de 14 dagen wordt de dosis afgebouwd met 20mg.

Op 12 mei merken we dat Vic geen eetlust heeft en zijn enthousiaste zelve niet is. Hij heeft koorts. Hij brengt de namiddag door bij de dierenarts en krijgt er een baxter en er wordt opnieuw antibiotica opgestart omdat de bloedonderzoeken op een infectie aansturen.

De dag nadien is de koorts verdwenen , eet en drinkt onze hartendief weer , hij vertoeft graag in onze buurt en verliest ons geen minuut uit het oog.

Zaterdag 16 mei start Vic zijn dag met een zware ademhaling. Niet meteen een reden tot paniek, hij heeft dit wel vaker.

Zijn buikje hangt ook door van alle cortisone die hij nu al 14 maanden (in meer en mindere mate) lang neemt. 

Zijn ademhaling blijft moeizaam en Vic gaat naar de dierenarts voor bijkomend onderzoek.

Tijdens het onderzoek merkten we hoe Vic zijn ademhaling plots vertraagde en stil viel, ook zijn hartje hield op met pompen. 

Er werden nog 3 reanimatiepogingen ondernomen maar tevergeefs, het was voor Vic genoeg geweest.

We hadden het nog niet zien aankomen en waren hier helemaal niet klaar voor.

Het afscheid valt ons dan ook erg zwaar.

We zorgden dat Vic zijn lichaam gecremeerd werd en zijn as wordt uitgestrooid op de hondenweide waar hij samen met al zijn makkers speelde.

Met de liefde van Vic in ons hart zetten we onze werking verder.

We danken iedereen , uit binnen- en buitenland, die ons geholpen heeft om Vic een prachtig jaar te bezorgen met alle mogelijke zorgen en omkaderd met veel vriendschap, liefde en genegenheid.

We danken onze vrijwilligers, zijn meter Myriam C  en zijn peter Seppe T.

We danken zijn dogsitters Daniella , Ivan en Dejlan op wie we wekelijks konden rekenen toen hij nog in kritieke toestand was.

We danken iedereen die financieel gesteund heeft, een actie op touw zette voor Vic en zo de nodige centen mee verzamelde om bij te dragen aan de hoge medische kosten.

We danken Vic ,   onze Vic-King,     dat hij ons bij de hand nam om zijn gezellen te zijn in zijn levensreis.

De crowdfunding voor Vic is beëindigd.

Wie onze algemene werking verder wil blijven steunen kan dat uiteraard.