Een meisje van 7 vindt het niet fijn dat ze geen vriendjes heeft op school.
Ze vertelt haar verhaal heel gedreven, er is geen ruimte om vragen te stellen, amper ruimte om de woorden die haar verhaal vormen binnen te laten komen bij mij.
Dit deed al wat met mij als coach.
Zelf de touwtjes even in handen nemen , mijn ruimte afbakenen.
Tijd voor actie !
Meestal kiest het kind of de jongere welke pony we mee nemen in het verhaal.
Vandaag koos ik, in een wellicht (on)bewust proces om mijn ruimte veilig te stellen.
Ik koos om onze kleinste en meest onstuimige pony Torquil voor het eerst een plekje in de piste te geven tijdens het coachen.
Maar vooraf was er een eerste oefening zonder pony.
Met een hoolahoop stuurde ik het meisje de piste in.
De hoolahoop is haar plekje en die mocht ze in de piste zelf uitkiezen.
Heel centraal, helemaal in het midden legde ze hoolahoop neer. Ze mocht er eens in gaan staan, weer uit gaan…..
Enkele kegels stelden figuren voor uit haar context : de juf op school, de broer, de buurvrouw,…… Ze mocht de kegels ook plaatsen in de piste. De ene verder weg, de andere tegen haar hoolahoop aangeplakt.
We bespreken dit en het is duidelijk dat dit meisje nabijheid en afstand kan koppelen aan figuren die voor haar op dat moment een meer of minder belangrijke rol spelen.
En dan is het de beurt aan onze pony. Ze vindt hem lief en zacht. Ze wil hem wel als vriendje. Torquil wordt het vriendje dat ze zo graag zou willen.
Ze krijgt de opdracht om Torquil naar haar plekje, de hoolahoop midden in de piste, uit te nodigen.
Vastberaden stapt ze recht op de pony af en even vast beraden neemt Torquil de benen. Ze rent achter hem aan, roept en neemt zelfs een stok bij de hand om hem te jagen naar haar plekje, elke poging tevergeefs. Ik merk agressie en frustratie ….tijd voor een pauze en bespreking.
“Wat gebeurt er allemaal ?”
“De pony rent weg, hij luistert niet naar mij , hij wil niet, hij is stout,….”
“Wat voel je dan?”
“Ik ben boos, ik begrijp niet dat hij niet mee wil komen en niet luistert”
“Kan jij mij vertellen wat je zelf allemaal probeerde om Torquil als vriend op jouw plekje uit te nodigen”
En ze begon op te sommen wat ze allemaal wel niet probeerde. Ze staat met haar rug naar de pony gekeerd terwijl ze vertelt en ik vraag haar om zich even om te draaien.
Torquil staat bij haar hoolahoop, op haar plekje.
“Hij doet het toch !” zegt ze enthousiast.
Ik koppel terug naar wat zij deed ….. Ze moest even nadenken en zei toen “Niets, ik was hier aan het babbelen met jou”.
“Wat zou dit kunnen betekenen ?” vroeg ik haar.
“Misschien moet ik niets doen” antwoordt ze aarzelend.
We doen de oefening op nieuw.
Dit keer pakt ze het helemaal anders aan.
Ze gaat midden in haar hoolahoop zitten , kijkt de pony strak aan, ze zucht , hij komt niet, ze begint met haar handen in de aarde te plukken en houdt hem in de gaten, …hij komt niet.
In de poel wat verderop beginnen 2 eenden te kwebbelen, er is wat rumoer, ze kijkt op naar wat er allemaal gebeurt achter in de poel.
Wanneer ze zich omdraait , staat hij daar, met zijn neus bijna tegen de hare.
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
“Hij is gekomen!”
Ook deze oefening werd besproken.
Hij is gekomen op het moment dat zij in haar hoofd even niet bezig was met komen en niet komen en zich niet ergerde omdat hij alweer in de hoek van de piste bleef staan.
Hij zocht zelf contact op het moment dat ze afgeleid was en in haar hoofd niet bezig was met hem.
Dit meisje concludeerde dat als ze Torquil, een vriendje, dicht bij haar wil , ze er niet achteraan moet rennen en dat ze niet in haar gedachten van alles moet willen van dat vriendje.
We noemden het samen “ruimte geven”.
Hoe ze “ruimte geven” in haar dagelijkse leven kan invullen , dat zal voor volgende oefeningen zijn.
Een ontroerend knap begin van dit coachingsverhaal.
Torquil heeft zijn knuffel als coachpony zeker verdient <3
